Jedynymi sprawami wewnętrznymi jakimi wtedy człowiek się przejmuje, to jego własne. Spoglądając jednak w głąb dylematów trawiących polską scenę polityczną, uśmiecham się szeroko do podobnego toru działania. Zamienić miejscami “Politykę” czy dziennikarską maskaradę jaką jest “Gazeta Wyborcza”, Bieszczadami, palącym słońcem i krajobrazami wypełnionymi stepem pościelonym pszenicą i zbożem.
24 listopada 2016 r. w stolicy Kolumbii – Bogocie, prezydent Kolumbii Juan Manuel Santos i dowódca lewicowej partyzantki FARC (Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii) Rodrigo Londono, podpisali ostateczne porozumienie pokojowe, kończące trwającą od 1948 r. wojnę domową. Był to najdłuższy konflikt zbrojny w historii Ameryki Łacińskiej. Wielu ludzi zastanawia się jak to możliwe, że ta krwawa tragedia trwała tak długo. Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba się cofnąć do XIX w.
W dzisiejszych czasach politycy, media i socjologowie mówią często o braku integracji muzułmanów ze społeczeństwami Europy. Padają zarzuty, że muzułmanie nie chcą uczyć się języka kraju, w którym mieszkają, i że kierują się własnymi prawami. Często jest wiele w tym prawdy. Ale co ciekawe europejskie środowiska opiniotwórcze rzadko podają przykłady muzułmanów, którzy świetnie sobie radzą i zajmują wysokie stanowiska w swoich nowych ojczyznach. Nabil Al-Malazi jest tego doskonałym przykładem.
Nie zgubcie się, popierając beznamiętnie jedną ze stron, nie rozumiejąc ich motywacji. Wojna nigdy nie będzie rozwiązaniem, a jedynie przelewem krwi. Pozostaje mi jedynie na koniec przytoczyć słowa utworu „Wojenka” zespołu Lao Che, tak dziś aktualnych i tak przerażająco trafnych:
Nie ustaje bombardowanie palestyńskich szpitali i ośrodków medycznych, zabijanie i ranienie tysięcy cywilów, w tym setek dzieci, ostrzeliwanie domów, wieżowców mieszkalnych i bazarów. Izrael stosuje bronie zabronione przez prawo międzynarodowe, w tym zapalającego białego fosforu, który powoduje nowotwory oraz deformacje płodów i noworodków.
Order Uśmiechu to międzynarodowe odznaczenie nadawane w Polsce od 1968 roku za działania przynoszące dzieciom radość. Otrzymało go bardzo wiele znanych osobistości ze świata polityki, literatury, sztuki, muzycy, piosenkarze, sportowcy czy lekarze. Na początku lat 90-tych XX wieku Kapituła Orderu Uśmiechu przyznała jednak odznaczenie człowiekowi, który, moim zdaniem, w żaden sposób nie powinien był go otrzymać. Ten kawaler orderu Uśmiechu nazywał się Roberto Marinho i był najpotężniejszym magnatem medialnym w Brazylii.
Siergiej Ławrow ostrzegł, że świat znalazł się na progu “być może nawet bardziej niebezpiecznym”, niż w czasie Zimnej Wojny.
