Wielu ludziom na świecie Arabia Saudyjska kojarzy się z ropą naftową, bogatymi książętami w białych abajach, wielbłądami, pałacami i brakiem biedy. Niewielu zna prawdziwa historię Arabii Saudyjskiej, która usłana jest krwią i przemocą.
Ten pustynny kraj, który mógłby być krainą mlekiem i miodem płynącą, jest od 81 lat trzymany w żelaznych okowach dynastii Saudów. Żeby zrozumieć, jak ci pustynni władcy zdobyli absolutną władzę nad Arabią, trzeba cofnąć się do XVIII wieku. W tym czasie na terenie Arabii działał charyzmatyczny teolog Muhammad ibn Wahhab (1703-1787). Za swoją życiową misję uznał on powrót do pierwotnego islamu, jaki istniał za czasów Proroka Muhammada (AS), i wykorzenienie wszystkich obcych, filozoficznych naleciałości. Muhammad Ibn Wahhab zapewnił sobie protekcję emira północnej części Arabii zwanej Nejd, Muhammada al-Sauda. Ibn Wahhab działał z dużym powodzeniem wśród pustynnych plemion, ale kiedy wahhabicka delegacja przybyła do Mekki, osmański gubernator zwrócił się z pytaniem do szarifa z rodu Kurajszytów-Haszymidów (potomków Proroka Muhammada (AS)) z pytaniem, czy wahhabici są muzułmanami. Szarif zaprosił pustynną delegację do swojego domu i długo z nimi rozmawiał. Po kilku dniach udzielił gubernatorowi miażdżącej odpowiedzi: “wahhabici nie są muzułmanami, tylko najgorszymi heretykami; aresztuj ich natychmiast”. „Ależ szarifie – odparł gubernator – oni ciągle powołują się na wersety Koranu i Twojego przodka Proroka Muhammada (AS)”. “To hipokryci największego rodzaju – odparł szarif. – Oni wypaczyli wszystko, czego nauczał mój przodek Prorok Muhammad (AS)”. Pustynni misjonarze zostali zamknięci w więzieniu, lecz wkrótce z rozkazu szarifa ponownie ich uwolniono.
Pod koniec XVIII wieku wahhabici stworzyli prężne państwo w prowincji Nejd. Zaczęli zagrażać świętym miastom islamu, Mekce i Medynie, które były we władaniu sułtana Wysokiej Porty Ottomańskiej. Sułtan wysłał przeciwko wahhabitom kedywa Egiptu, słynnego Muhammada Alego. Muhammad Ali, posiadając silną artylerię, po ciężkich walkach rozbił wahhabitów i zniszczył ich stolicę, Diraiję. Wahhabicki emir, Turki bin Abdullah al-Saud, wycofał się do Rijadu, który uczynił swoją stolicą. Wahhabici odizolowali swój emirat od innych ziem arabskich i rabowali karawany, które przechodziły obok ich ziem.
W 1865 roku tureccy Osmanowie ponownie zaatakowali wahhabitów. Tym razem walka była trudniejsza, ponieważ toczyła się na pustyni. Po 26 latach zmagań saudyjski emir Abd ar-Rahman poddał się i uciekł do Kuwejtu. Wydawało się, że walka jest zakończona, jednak w 1902 roku syn Rahmana, Abdul Aziz Al-Saud, na czele 200 jeźdźców nagłym atakiem zdobył Rijad, w 1906 Nedżd, a w 1913 Al-Hasę.
W Pierwszej Wojnie Światowej Saudowie pozostali neutralni, podczas gdy Kurajszyci-Haszymidzi walczyli przeciwko Turkom. Po 1918 roku Saudowie rozpoczęli ekspansję. Po kilkuletniej wojnie w 1924 roku zdobyli prowincję Al-Hidżaz i święte miasta islamu, Mekkę i Medynę. Był to duży cios dla Kurajszytów-Haszymidów. W 1925 Saudowie zdobyli Asir, a w 1932 pustynię Rub Al-Chali. W tym samym roku ogłosili powstanie Królestwa Arabii Saudyjskiej. Mianowali się także strażnikami Mekki i Medyny, co było pogwałceniem wszelkich zasad Islamu.
W nowo utworzonym królestwie Saudowie narzucili wszystkim swoją herezję – wahhabizm. Zakazano w Al-Hidżazie tolerancyjnej, prawniczej szkoły hanafickiej, kobiety w całym kraju musiały odtąd nosić niqāby, wprowadzono drastyczne kary (obcinanie rąk i nóg za nawet małe przewinienia), szyitów mieszkających w Prowincji Wschodniej sprowadzono do roli poddanych drugiej kategorii. Przez pierwsze lata panowania Saudów Arabia była krajem biednym, żyjącym z pielgrzymów udających się do Mekki i Medyny. Dopiero wydobycie na wielką skalę ropy naftowej od 1946 roku radykalnie zmieniło kraj. Powstały nowe drogi, porty i lotniska. W 1953 roku zmarł założyciel Arabii Saudyjskiej Abdul Aziz, a jego brat, Saud, objął władzę.
Okazał się marnotrawnym władcą, trwoniącym państwowe pieniądze na pałace, kochanki i limuzyny. Pod jego rządami Arabia znalazła się na krawędzi bankructwa. 2 listopada 1964 roku Saud został obalony w wyniku pałacowego przewrotu, a nowym królem został Faisal.
Faisal kazał się znakomitym władcą, najlepszym w historii Arabii. Już jako 19-latek dokonał wielkich czynów, zdobywając w 1924 roku Al-Hidżaz. Potem był gubernatorem tej najważniejszej prowincji. Faisal miał bardzo szerokie horyzonty myślowe i otwarty umysł, czego najlepszym przykładem było to, że pozwolił kobietom studiować, założył radio i telewizję, ograniczył wydatki na rodzinę królewską, a także, co dziś może wydawać nam się mało realne, przeciwdziałał przemocy domowej. Kiedy skrajni obskuranci zorganizowali demonstrację, na której czele stał członek rodziny królewskiej książę Khaleed, protestujący zaatakowali budynek telewizji. Faisal nie zawahał się dać rozkazu ognia do protestujących. Książę Khaleed zginął. Król Faisal, o czym mało kto wie, był wielkim fanem amerykańskiego hippisowskiego zespołu muzycznego Grateful Dead. 25 marca 1975 roku Faisal został zastrzelony przez niezrównoważonego psychicznie bratanka, który zemścił się za śmierć 10 lat wcześniej swojego brata Khaleeda. Zespół Grateful Dead poświęcił pamięci Faisala utwór “Blues for Allah”. W 1979 roku pakistańskie miasto Lyallpur przemianowano na Faisalabad, jeden z meczetów w Islamabadzie nazwano imieniem Faisala, podobnie jak główną ulicę w Karaczi i osiedle mieszkaniowe w tym mieście.
W samej Arabii Saudyjskiej Faisal nie został uhonorowany. Najbardziej wsteczna i próżniacza cześć rodziny królewskiej odetchnęła z ulgą po jego śmierci. Następcą został dobry, ale pozbawiony charyzmy Khaleed Al Su’ud. Był on marionetką w rękach książąt. Po jego śmierci w 1982 roku tron objął nieudolny Fahd.
Arabia Saudyjska jednak nadal prężnie się rozwijała. Powstawały supermarkety, stacje benzynowe, lotniska i porty. Do budowy zatrudniano muzułmańskich emigrantów z Pakistanu i Bangladeszu. Poniewierano nimi niemiłosiernie, bito ich i oszukiwano. Z Filipin bogaci Saudyjczycy sprowadzali służbę do swoich pałaców i willi. Saudyjscy panowie domów gwałcili i znęcali się nad młodymi Filipinkami. Ponieważ Arabia cierpiała na deficyt wykształconych ludzi, Saudowie zatrudniali inżynierów Syryjczyków i Palestyńczyków. Płacili im godziwie, ale wzbraniali się od wszelkich głębszych kontaktów, gdyż gardzili tymi ludźmi. Znany jest przypadek porwania libańskiej dziewczynki w Bejrucie, którą saudyjska rodzina wywiozła do Indii, gdzie w prywatnej klinice wycięto jej nerkę potrzebną choremu Saudyjczykowi. Po operacji dziewczynkę zawieziono ponownie do Bejrutu i zostawiono na ulicy obok jej domu, z pluszowym misiem i pięcioma tysiącami dolarów w kieszeni, które miały zrekompensować utratę nerki. Saudyjscy książęta, na zewnątrz udający pobożnych muzułmanów, jeździli do Kairu, gdzie w nocnych klubach pili alkohol i oddawali się wszelkim perwersjom seksualnym. Tymczasem w kraju religijna policja Mutawa patrolowała ulice i przeszukiwała domy, gdy tylko podejrzewała, że dzieją się tam czyny zakazane (haram) przez islam. Z tej kontroli zwolnieni byli arystokraci i bogaci biznesmeni. Mimo dużych dochodów z ropy naftowej, spora grupa Saudyjczyków żyła i dalej żyje biednie. Bezdomność nie jest tam zjawiskiem rzadkim, a analfabetyzm dosyć częstym.
W 1990 roku Saudowie pozwolili Amerykanom na inwazję z terenu Arabii na Irak podczas wojny o Kuwejt. Radykalni salafici poprzysięgli śmierć Saudom. Ich przywódca, saudyjski milioner pochodzenia jemeńskiego Osama bin Laden, stworzył Al-Kaidę, zbrodniczą organizację terrorystyczną, a saudyjski uniwersytet Muhammada Shukri stał się istną wylęgarnią zamachowców-samobójców.
Saudowie zachowywali się ambiwalentnie. Wspierali po cichu Al-Kaidę, dopóki ta nie atakowała ich bezpośrednio. Saudyjscy książęta wpompowali także miliony dolarów w zbrodniczy reżim afgańskich talibów. Wszystko to załamało się po ataku z 11 września 2001, gdzie zamachowcami byli Saudyjczycy. W odwecie Amerykanie razem z afgańską opozycją obalili talibów. Saudowie oficjalnie potępili Osamę bin Ladena, ale w dalszym ciągu wspierali ekstremistów.
W 2005 roku zmarł król Fahd, najbardziej nieudolny saudyjski władca. Jego następca, Abdullah, okazał się filantropem (sfinansował między innymi operację rozdzielenia polskich sióstr syjamskich w 2005 roku, za co otrzymał Międzynarodowy Order Uśmiechu), ale tak naprawdę nie miał wielkiej władzy. Arabią rządzili książęta i wahhabiccy imamowie, którzy trzymali kraj w żelaznym uścisku.
23 stycznia 2015 roku król Abdullah zmarł. Nowym władcą został jego brat, Salman. Jako stary człowiek stał się marionetką w rękach dworskich frakcji. W marcu 2015, z inicjatywy frakcji skrajnie konserwatywnej i imperialistycznej, król Salman nakazał armii saudyjskiej zbombardowanie ogarniętego wojną domową Jemenu i rozpoczęcie interwencji wojskowej przeciwko tamtejszym szyitom i siłom lojalnym wobec byłego prezydenta, Alego Abd Allaha Saliha. Interwencja militarna w Jemenie, oprócz zniszczeń w tym kraju, nie przyniosła żadnych efektów, tylko duże straty wśród saudyjskich żołnierzy.
Na samym początku rządów króla Salmana następcą tronu był bezbarwny książę Muhammad ibn Najif ibn Abd al-Aziz Al Su’ud. 21 czerwca 2017 roku jego miejsce zajął bardzo energiczny i sprytny intrygant, książę Muhammad ibn Salman ibn Abd al-Aziz Al Su’ud. Od samego początku nowy następca tronu pozował na liberała. Książę. W kwietniu 2016 roku oficjalnie zapowiedział utworzenie programu Wizja 2030, którego celem ma być ekonomiczny rozwój Arabii Saudyjskiej, uniezależnienie się wydobycia od ropy naftowej, oraz “cyfryzacji państwa” (tzw. e-państwo). Książę Muhammad ibn Salman ograniczył władzę policji religijnej Mutawa, a w lutym 2017 roku powołał pierwszą kobietę, Sarah Al Suhaimna, na stanowisko szefa saudyjskiej giełdy papierów wartościowych. Była to pierwsza kobieta na tak wysokim stanowisku w Arabii Saudyjskiej.
W kwietniu 2017 roku książę Muhammad ibn Salman ogłosił projekt budowy wielkiego centrum kultury, sportu i rozrywki “Al Qidiya” na południowy zachód od stolicy kraju – Rijadu.
Liberalne reformy postępowały. We wrześniu 2017 roku w Arabii Saudyjskiej zniesiono przepisy zakazujące kobietom prowadzenia samochodów. Była to jedna z największych zmian, ponieważ Arabia Saudyjska była ostatnim krajem na świecie, w którym obowiązywało tego typu prawo. W lutym 2018 roku w Arabii Saudyjskiej oficjalnie zezwolono kobietom na zakładanie i prowadzenie firm biznesowych, fabryk i przedsiębiorstw bez zgody mężczyzn.
Książę-następca tronu, Muhammad Ibn Salman, pokazał także inne, zbrodnicze oblicze. W 2017 roku zlecił aresztowanie 200 wpływowych biznesmenów i saudyjskich książąt oraz przymusowe umieszczenie ich w hotelu The Ritz-Carlton Riyadh w Rijadzie. Oficjalną przyczyną tych działań była walka z korupcją, ale tajemnicą poliszynela było, że następca tronu chciał się pozbyć konkurencji. Aresztowanych uwolniono dopiero wtedy, gdy przekazali miliardy dolarów na Komitet Do Walki Z Korupcją, a de facto na konto następcy tronu.
Rok później Muhammad Ibn Salman pokazał swoje okrucieństwo i zlecił zamordowanie saudyjskiego arystokraty i wybitnego dziennikarza Jamala Ahmada Khashoggi. Khashoggi był publicystą amerykańskiej gazety “The Washington Post” i od lat krytykował saudyjski reżim. 2 października 2018 Jamal Ahmad Khashoggi pojawił się w saudyjskim konsulacie w Stambule, aby przedłużyć swój paszport. Nigdy jednak nie opuścił już budynku misji dyplomatycznej. Został uduszony, a następnie poćwiartowany przez oficerów wywiadu wojskowego. Szczątki dziennikarza rozpuszczono w kwasie solnym. Zbrodnia wywołała ogromne oburzenie na całym świecie. Protestował nawet rząd Stanów Zjednoczonych, który od kilkudziesięciu lat jest przecież największym światowym sojusznikiem Arabii Saudyjskiej. Rząd Turcji i tamtejsza prokuratura przeprowadziły śledztwo, które potwierdziło to okrutne zabójstwo.
16 listopada 2018 gazeta „The Washington Post” poinformowała, że amerykańska Centralna Agencja Wywiadowcza CIA zdobyła nagranie rozmowy telefonicznej, z której wynikało, iż zabójstwo Jamala Ahmada Khashoggi zlecił następca tronu Arabii Saudyjskiej, książę Muhammad ibn Salman. 19 czerwca 2019 roku, Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka opublikowało 101-stronicowy raport, w którym potwierdzono, że za zbrodnią stał saudyjski następca tronu.
W latach 2017-2023 Muhammad Ibn Salman przejął całkowicie stery władzy w Arabii Saudyjskiej, a stary król Salman jest już obecnie tylko marionetką.
Wracając jednak do początków; w Arabii Saudyjskiej narodził się Prorok Muhammad (AS). To tu powstał Islam. Dziś kraj ten jest własnością wahhabickiej dynastii-sekty, która ciągle ma na ustach wersety Koranu i uważa się za jedyną strażniczkę świętych miast Mekki i Medyny, a jednocześnie poniewiera wszystkimi wartościami Islamu. Grób matki Proroka Muhammada (AS), Aminy bin Wahb, został zalany benzyną i zabetonowany. Zburzono dom żony Proroka Muhammada (AS), Khadiji, a na jego miejscu zbudowano miejski szalet. Zburzono dom towarzysza Proroka Muhammada (AS), Abu Bakra (AS). Wahhabiccy Saudowie niszczą wszystko, co przypominałoby o tym, że setki lat przed ich panowaniem rozkwitała w Arabii muzułmańska kultura i sztuka. Uważają, że szyitów należy zetrzeć z powierzchni ziemi, a sunnitów nawrócić na wahhabizm.
Kto zatrzyma Saudów w ich brutalnej ekspansji?
Wyjaśnienie pojęć:
(AS) – Zwrot ten oznacza „Pokój z nim”, od arabskiego “salāmu-llāhiʿalayh”. Muzułmanie, odnosząc się do Proroka Muhammada, Imama Ali i innych szyickich imamów, są obowiązani dodać zwrot (AS), jako wyraz szacunku.
Abaja — wierzchnie okrycie noszone w krajach muzułmańskich, z wyglądu przypominające długą sukmanę bez rękawów
Szarif — historyczny tytuł władców Mekki
Kedyw — wicekról Egiptu
Niqāb — noszona przez muzułmanki zasłona na twarz, część hidżabu.
Nad korektą czuwał: Łukasz Cieśliński
